माझं माहेर जरी रत्नागिरी जिल्ह्यातील दापोली असलं तरी वडील मूळचे सांगली जिल्ह्य़ातले
असल्यामुळे माहेरी देशस्थी पाककलेचा प्रभाव जास्त आहे. पण ताराबलम् चंद्रबलम् झालं अणि मी पक्क्या खवैय्या कोकणस्थी घरात आले. आज्जे सासुबाईंपासून पाच वर्षांच्या चुलत नणंदेपर्यंत जवळपास चाळीस लोकांचं आमचं हे एकत्र कुटुंब. त्यामुळे सगळे सणावार अगदी सोवळ्या ओवळ्यात पंचपक्वान्नसह साग्रसंगीत पार पडत असत.
बर्‍याचशा गोष्टी माझ्या सरावाच्या होत्या पण माझ्या माहेरी कणकेचे उकडीचे मोदक बनत आणि इकडे सासरी, तांदळाचे उकडीचे मोदक. ��.. खूप कौशल्याने बनवावे लागतात, उकड जमणे फार महत्त्वाचे असते मळताना हाताला चटके बसले तरच मोदक चांगला जमतो.. असं बरंच काही ऐकलं असल्याने मनात क
कुतूहलमिश्रित भीती होती ��.. त्यात आमच्या घरच्या गणपतीच्या देवळात दर संकष्टील
21 मोदकांचा नैवेद्य असायचा. त्यामुळे कधी ना कधी तरी करणे क्रमप्राप्त होतेच .. तशी करण्याची आवडही होतीच त्यात थोडा धीर केला, म्हटलं बघुया करून अणि गणरायाचं नाव घेवून उकड काढली. छानशी मळून मोदक वळायला बसले, पण कळ्या पाडणे खरंच कसब होतं. त्यावेळेस मात्र आई आठवली. लहानपणी कणकेचे गोळे घेवून त्याला पणतीचा आकार देत कळ्या पाडायला शिकवल्याचं ज्ञान कामी आलं. ‘मोठी झाल्यावर कुठे मोदक बिदक करत बसणारेस’ असं न म्हणता जसं जमेल तसं प्रत्येक बाबतीतलं लहान सहान ज्ञान तर तिने आम्हाला दिलंच पण जर एखादवेळेस काही कमी पडलं तर कसं निभावून न्यायचं तेही तिने आ
म्हाला शिकवलं. त्यामुळे आज डॉक्टर झाल्यावरही इकडे लांब परदेशात राहताना कधी काही अडत नाही.
तिच्या अशा संस्कारांमुळेच अजूनही आमची आपल्या मातीशी घट्ट नाळ जोडून ठेवली आहे. ��
आता आवडीला सवडीची जोड देत काहीतरी वेगळे करण्याचा प्रयत्न सुरू असतो��.
ह्या वेळेस गणपतीला उकडीच्या बहुरंगी मोदकांचा नैवेद्य दाखवला. ��
उकडीचे बहुरंगी मोदक
डॉ पल्लवी प्रसाद बारटके
