दिवाळी कालची आणि दिवाळी आजची!!--------- श्रेया पटवर्धन

 

दिवाळी कालची आणि दिवाळी आजची!!

 

साधारण पाचवीत असेन मी ..तेव्हा आम्ही चाळीत राहायचो. चाळीत राहण्याची मजा काही औरच होती .दिवाळीच्या दिवसांमध्ये प्रत्येक घराच्या बाहेर मोठी रांगोळी असायची,सगळ्यात मोठी आणि सगळ्यात रेखीव रांगोळी कोणाची याची काही स्पर्धाच असायची. माझी ताई खूप सुंदर रांगोळी काढायची तेव्हा! रांगोळी ताई काढायची ! पण आई मला बरोबर सव्वा चार वाजता उठवायची...का तर तिथे गेरू लावायचा आणि तो वाळल्यानंतर ताईने सांगितलेले असतील तेवढे ठीपके काढून ठेवायचे... मी लहान होते ना ...मला गपचुप ते करायलाच लागायचं. मग ताई छानपैकी पाटावर बसून रांगोळी काढायची.... पांढरी रांगोळी काढून झाली की मग डिस्कशन असायचं की आता कुठचे रंग भरायचे आहेत?? जर तो शेप मोठा असेल तरच मला रंग भरायला मिळायचा नाही तर ताई म्हणायची की तू नीट नाही भरणार ...इथे फक्त बसून बघ! तीन ....साडे तीन तासांनी ती रांगोळी उत्तम प्रकारे तयार असायची. सगळ्यात मोठी जबाबदारी तर नंतरची की कोणी त्या रांगोळीवर पाय तर देत नाहीये ना .....अचानक मध्येच कुत्रा मांजर येऊन रांगोळीवर बसत तर नाहीये ना! दिवसभर ताईच्या रांगोळीची तारिफ व्हायची! किती छान होते ते दिवस आणि किती सुंदर आहेत त्या आठवणी!!!!

 

मग काही वर्षांनी ताईचं लग्न झालं आणि रांगोळी काढायची जबाबदारी माझ्यावर आली. खरं तर त्या दिवाळीच्या पहिल्या दिवशी मला आनंद झाला होता की अरे वा !आता रांगोळी मी काढणार.. पण रांगोळी काढायला सुरुवात केली आणि मला मुसमुसून रडायला आलं आणि ताई ची खूप आठवण आली.

तेव्हा कळलं नुसती रांगोळी काढण्यात काहीच मजा नाही ,जेव्हा आपली ताई आपल्याबरोबर असते त्यातच ती मजा आहे.

 

बदलत्या परिस्थितीनुसार मग आम्ही चाळीतून फ्लॅटमध्ये shift  झालो मग काय रांगोळी काढायची जागाच बदलली घराच्या बाहेर अगदी छोटीशी जागा होती ,त्रिकोणी रांगोळी काढायला लागायची... आणि काढलेल्या रांगोळी ची तारीफ करायला कोणीच नसायचे सगळ्यांचे दरवाजे फ्लॅट संस्कृतीमुळे कायम बंद असायचे. म्हणतात ना कौतुक करायला जर कोणी नसले तर काम करण्याची पण इच्छा होत नाही तसं झालं माझं ,अगदी छोटीशी नावापुरती रांगोळी मी काढायला लागले. आईला म्हटलं अगं चाळच किती चांगली होती ,तिथे किती छान जागा होती... 

 

काळ पुढे सरकत गेला ....मी मोठी झाले आणि माझंही लग्न झालं मग काय परत आई वरती वेळ आली रांगोळी काढायची! दिवाळसणाचा तो दिवस होता मी घरी गेले बघितलं तर दारावरती फक्त दोन स्वस्तीक काढलेली होती! आईला म्हटलं  छोटीशी तरी रांगोळी काढायचीस ना तू...

 

आई हसत म्हणाली अगं माझे पाय दुखतात आता ...इतकं ओणवं बसून मी कशी काढणार तुमच्यासारखी मोठी रांगोळी? मलाही जाणवलं की आता आपल्या  आाईला नाही जमणार .

 

घरात गेले आणि साईड टेबल वरती लक्ष गेलं आईने कार्डबोर्ड वरती अतिशय सुंदर जशी मी आणि माझी ताई काढायची तशीच रांगोळी काढून त्यात रंग भरले होते .मला म्हणाली अगं खाली बसून नाही पण खुर्चीवर बसून मी काढलीय रांगोळी.... 

 

खूप मस्त वाटलं मला ती रांगोळी बघून ...दिवाळी कालची आणि दिवाळी आजची ! पण रांगोळी जशीच्या तशी!!!

 

 

श्रेया पटवर्धन